نامه سرگشاده جوانان حامی فلسطین به گالانت: شما نه ملت دارید، نه وطن

به گزارش خبرگزاری مهر، اخیراً یوآو گالانت، وزیر سابق جنگ رژیم صهیونیستی که صدایش هرگز به ایران نمی‌رسید، تصمیم گرفت پیامی به رهبر انقلاب اسلامی ارسال کند و آن را از طریق رسانه‌ها منتشر نماید تا درباره نقش خود در جنگ ۱۲ روزه صحبت کند. ما جوانان فلسطینی تصمیم گرفتیم پاسخی کوتاه به او بنویسیم:

ما متأسفیم که حمله‌تان موفقیت‌آمیز نبود و در تل‌آویو هم قدردانی‌ای از شما نشد؛ بلکه با وجود برنامه‌ریزی گسترده برای جنگ، حتی نتوانستید به وزارت جنگ بازگردید. فرماندهان بزرگی پیش از شما نیز نامه‌هایی نوشتند تا صدایشان را به تهران برسانند، اما اغلب آن‌ها پیش از باز شدن، به زباله‌دان تاریخ انداخته شدند.

ما سخنان گله‌آمیزتان را دیدیم و امیدواریم توصیه‌های ما را نیز مطالعه کنید که در تصحیح اشتباهات راهبردی‌تان مفید خواهد بود. «حلقه آتش» ی که از آن سخن می‌گویید و همچنان با وجود ادعاهای مکرر پیروزی، در هراس از آن به‌سر می‌برید، برای همیشه در اطراف موجودیت نامشروع تان باقی خواهد ماند، چراکه آن ریشه و خانه‌ای در این منطقه دارد. در مرزهای سرزمین‌های اشغالی، نه دوست خواهید داشت، نه مزدور؛ حتی اگر در یک سال، ۱۲ عملیات نظامی انجام دهید.

شما از کدام منطقه و متحد حرف می‌زنید؟ منطقه‌ای که در تخیل شما وجود دارد، شما را چیزی بیشتر از «ماشین کشتار» یا «جلاد مدرن» نمی‌داند؟ منطقه‌ای که حتی با زور اسلحه و تهدید نیز حاضر به به‌رسمیت شناختن شما نیست، بازنگری کرده و به این نتیجه رسیده که هیچ‌یک از پیمان‌هایی که با شما امضا کرده، نه صلحی برایش آورده و نه پیشرفتی. اساساً چگونه ممکن است موجودیتی که بر پایه جنگ، غصب زمین و کشتار مردم بی‌دفاع بنا شده، بخشی از ساختار صلح در منطقه‌ای باشد؟

موجودیت شما تا آن اندازه در محاسبات جنگی غرق شده که از تحلیل سیاسی عقب مانده‌اید. سال‌هاست که راهبردشناسان می‌گویند هیچ کشور عربی‌ای از صلح با شما بهره نخواهد برد، بلکه استقلال سیاسی خود را از دست می‌دهد یا حتی نظامش فرو می‌پاشد. اگر جز این بود، چرا این‌چنین برای عادی‌سازی روابط با کشورهایی مثل عربستان، قطر، حتی عراق و لبنان دست‌وپا می‌زنید؟

شما ادعا دارید که در حال طراحی عملیات نظامی علیه ایران هستید. شما از برنامه‌ریزی سیاسی سخن می‌گویید؟ این ادعا را برای مصرف داخلی نزد خود نگه دارید. با ما از نتایج و آمار میدانی حرف بزنید. صادق باشید و اعتراف کنید که در همان روز بعد از شروع عملیات، ضربه سنگینی از ملت ایران دریافت کردید؛ جایی که خیابان‌های تهران، صحنه‌ای از وحدت علیه تجاوز نظامی شما بود، نه اعتراض علیه نظام. شما که طراح این عملیات بودید، چرا خسارات ناشی از پاسخ موشکی ایران را پنهان می‌کنید؟ موشک‌های ایران با هزینه‌ای کمتر از یک‌دهم هزینه‌های شما، لایه‌های امنیتی و سامانه‌های وارداتی‌تان را درنوردید و هیبت ادعایی‌تان را خرد کردند. شاید نمی‌دانید یا تحت سانسور شدید قرار دارید، اما تفاوتی میان تل‌آویو و غزه باقی نمانده بود. شما نیز تنها با ویرانه و خرابه روبرو شدید.

حملات موشکی ایران حداقل ۵ هزار مورد خسارت و ۵ میلیارد شِکِل زیان به‌جا گذاشت و برای ۳ روز، تمام شهرک نشینان‌تان را به «ساکنان پناهگاه» تبدیل کرد؛ و یادشان آورد که سرزمین مناسبی را برای مهاجرت انتخاب نکرده‌اند. زمینی که اشغال کرده‌اید، حتی به اندازه یک شهر کوچک ایران هم نیست. مشکل شما فقط در «وسعت» نیست. شما نه تابعیتی دارید، نه هویتی مشترک، حتی تاریخی که شما را به هم پیوند دهد. موجودیتی که شهروند ندارد، وطن را نمی‌شناسد و عشق به آن را نیز.

در مقابل، ایران با هزاران سال تمدن، اصالت مردمش، ایستادگی‌شان در جنگ ۸ ساله و قومیت پرشورشان، وطن را با گوشت و خون خود می‌شناسند. شما گروهی مهاجر آواره‌اید، بیگانه‌هایی که به امید «زندگی» به سرزمین اشغالی آمده‌اید، اما جز «جنگ‌های پی‌درپی» چیزی به‌دست نیاورده‌اید. موجودیتی که بقایش وابسته به جنگ است، چگونه می‌خواهد زندگی را حفظ کند؟

دنبال چه پیروزی‌ای هستید؟ در مناطق تحت سیطره‌تان، حماس بیش از ۲۰ نظامی‌تان را در عرض چند روز کشت. پس از هیاهو و تهدیدهای بی‌پشتوانه، از مرزهای لبنان عقب‌نشینی کردید. حتی نتوانستید موشک‌های ارزان و نیمه‌پیشرفته یمنی‌ها را (به‌زعم خودتان) مهار کنید و اکنون دنبال توافق برای توقف آن هستید. موجودیتی تا این حد ضعیف، چگونه می‌تواند به فکر جنگی فراگیر با ایران باشد؟

به‌زعم خودتان، ایران ۴۰ سال است روی زرادخانه دفاعی و سلاح‌های راهبردی اش کار کرده؛ سلاح‌هایی که می‌توانند نابودتان کنند. اما راهبردهای جنگی شما، محدود به ترور شده‌اند؛ و این خود، دلیل اشتباهات راهبردی تان است. تروریسم فقط علیه موجودیت‌های غیراصیل مانند شما کارآمد است، نه علیه ملت‌ها و جنبش‌هایی که از دل بحران‌ها سربلند بیرون آمده‌اند.

ترورهایتان نه تنها دشمنانتان را متلاشی نکرد، بلکه آن‌ها را تقویت کرد. برای نمونه، ترور یحیی السنوار الهام‌بخش ده‌ها نسل آینده در فلسطین خواهد بود. جایگاه علم هسته‌ای ایران با ترور افراد از بین نرفته، بلکه در اختیار نسل‌های بیشتری قرار خواهد گرفت. شما می‌کشید، اما نمی‌توانید حافظه تاریخی و پیشرفت علمی ملت‌ها را دفن کنید.

موجودیت‌تان در نگاه مردم منطقه چیزی نیست جز انبار مهمات؛ و همه شما سربازانی هستید که قلب‌هایتان پر از تعالیم مذهبی خشن و خطرناک است و علیه بشریت به‌کار گرفته شده‌اید.

شما ۲۱ ماه در غزه بودید و همیشه مقابل حماسی شکست خوردید که آماده جنگی چندساله بود، درحالی‌که شما در خواب بودید. از کدام «چشم باز» سخن می‌گویید؟ زندان‌هایتان پر از شهرک‌نشینانی است که سال‌ها برای دشمنانتان جاسوسی می‌کردند. آن‌ها با شنیدن صدای موشک‌های ایرانی که از چندین لایه پدافند هوایی عبور کردند و موجودیت‌تان را کوبیدند، خوشحال شدند.

شما نه ملت دارید، نه وطن، نه شانس، چراکه پیروزی از آن ملت‌هایی است که چیزی برای از دست دادن دارند.