از کرمانشاه تا کربلا؛ روایت هم‌سفری با زائران اربعین در جاده عشق

خبرگزاری مهر – گروه استان‌ها: از دل کرمانشاه، شهری که این روزها قلبش به عشق حسین (ع) می‌تپد، راهی جاده‌ای شدیم که مقصدش کربلاست. هر متر این مسیر، حکایتی تازه از عشق و ارادت مردمی است که از دورترین نقاط کشور آمده‌اند تا در اربعین حسینی، خود را به حرم سالار شهیدان برسانند. روایت پیش‌رو، قصه یک سفر است؛ سفری که از ترمینال‌های شلوغ کرمانشاه آغاز شد و با عبور آرام و بی‌دغدغه از مرز خسروی، به خاک عراق رسید.

روزهای منتهی به اربعین، کرمانشاه حال و هوای دیگری دارد. خیابان‌ها پر از زائرانی است که یا تازه از شهرهایشان رسیده‌اند یا آماده‌اند تا از اینجا، آخرین قدم‌هایشان را در خاک ایران بردارند و راهی کربلا شوند. موکب‌ها در گوشه و کنار شهر برپا شده و بوی چای تازه‌دم و غذای نذری در هوا پیچیده است. صدای نوحه‌خوانی از بلندگوها، با همهمه مردم در هم می‌آمیزد و این دیار را به پیشانی‌بند عاشقی مزین کرده است.

صبح زود، چمدان‌ها و کوله‌ها بسته شده و ترمینال‌های کاویانی و راه کربلا در کرمانشاه میزبان سیل مشتاقانی است که هر کدام قصه‌ای دارند؛ قصه‌هایی که در یک نقطه به هم می‌رسند: زیارت حسین (ع). از خانواده‌هایی که با فرزندان کوچک آمده‌اند تا جوانانی که اولین سفر اربعین خود را تجربه می‌کنند، همه با چهره‌هایی خندان و دل‌هایی پر از شوق در انتظار حرکت‌اند.

آغاز سفر: انتخاب مسیر و همراهی غیرمنتظره

از ترمینال که بیرون زدیم، به سمت میدان آزادگان رفتیم؛ جایی که خروجی کرمانشاه به سوی قصرشیرین است. در مسیر، خودروهای سواری زیادی منتظر مسافران بودند. کرایه‌ها بسته به نوع خودرو بین ۳۰۰ تا ۵۰۰ هزار تومان برای هر نفر متغیر بود، اما در این روزها، جاده اربعین پر از مهربانی‌های بی‌تکلف است.

همین که کوله‌هایمان را روی شانه انداختیم، چند خودرو با زائرانی از شهرهای دیگر که جای خالی داشتند، توقف کردند و با لبخند گفتند: «بیایید، رایگان تا خسروی می‌بریم.»

هم‌سفر ما خانواده‌ای از همدان بود که قصد عبور از مرز خسروی را داشتند. در طول مسیر، از جاده‌های استان کرمانشاه تعریف می‌کردند؛ از اینکه امسال آسفالت و علائم مسیر بهتر شده و همین سفر را برای زائران امن‌تر و راحت‌تر کرده است.

در مسیر قصرشیرین: پذیرایی و خدمت‌رسانی موکب‌ها

راه که افتادیم، مناظر جاده با پرچم‌های یا حسین (ع) و یا ابوالفضل (ع) زینت یافته بود. هر چند کیلومتر، موکب‌هایی فعال بودند که زائران را به نوشیدن آب خنک یا استراحت دعوت می‌کردند. توقف ما در یکی از موکب‌های سرپل ذهاب برای نماز و نهار، تجربه‌ای دلنشین بود؛ غذای گرم، آب سرد و محل استراحتی که با فرش‌های تمیز و سایه‌بان مهیا شده بود. خادمان با رویی گشاده و جملاتی پر از محبت، زائران را بدرقه می‌کردند.

با نزدیک شدن به قصرشیرین، حجم خودروها بیشتر شد و اندکی در ترافیک ماندیم. نیروهای راهنمایی و رانندگی با هدایت دقیق، خودروها را به سمت پارکینگ‌های حاشیه جاده کمربندی قصرشیرین به خسروی می‌فرستادند. این پارکینگ‌ها محل توقف خودروهای شخصی بود تا ادامه مسیر تا مرز با وسایل نقلیه عمومی انجام شود.

حرکت به سوی پایانه خسروی

پس از پارک خودرو، با اتوبوس‌هایی که کرایه آن برای هر نفر ۴۰ هزار تومان بود، به پایانه مرزی خسروی منتقل شدیم. همین که پیاده شدیم، گرمای استقبال موکب‌های مردمی و دولتی ما را غافلگیر کرد. چای، خرما، شربت و حتی ماسک و دارو برای زائران مهیا بود.

عبور آسان از گیت‌ها

به سمت گیت‌ها که رفتیم، مأموران گمرک با دستگاه، کوله‌ها را بررسی کردند. انتظار طولانی که بسیاری از زائران نگرانش بودند، این بار وجود نداشت. با وجود جمعیت انبوه، عبور از گیت‌ها در کوتاه‌ترین زمان ممکن انجام شد و این نشانه‌ای از آمادگی و مدیریت خوب مسئولان مرزی بود.

تا ورودی خاک عراق، مسیر پیاده‌روی با سایه‌بان و آب خنک همراه بود و زائران بدون احساس خستگی یا کمبود، به نقطه کنترل پاسپورت‌ها رسیدند.

وارد خاک عراق شدیم. آن سوی مرز، موکب‌های عراقی با همان گرمی و اخلاص همیشگی آماده پذیرایی بودند. با شربت، چای، میوه و حتی وعده‌های غذایی سبک از ما استقبال کردند. این همدلی دو ملت ایران و عراق، جلوه‌ای از وحدت و عشق مشترک به اهل‌بیت (ع) است.

انتقال به ترمینال منذریه

بعد از پذیرایی، سوار اتوبوس‌های رایگان ایرانی شدیم که وظیفه داشتند زائران را تا ترمینال خودرویی منذریه منتقل کنند. در این ترمینال، خبری از کمبود وسیله نقلیه نبود؛ انواع سواری، ون و حتی مینی‌بوس برای شهرهای زیارتی عراق موجود بود.

با وجود شلوغی، قیمت‌ها نسبت به سال گذشته پایین‌تر بود. نگرانی بابت پیدا نکردن خودرو خیلی زود برطرف شد. ما یک ون را برای سفر به نجف انتخاب کردیم که کرایه هر نفر ۱۷ دینار عراقی، معادل حدود یک میلیون تومان بود.

پایان مسیر ایران، آغاز مسیر کربلا

اینجا، جایی بود که خاک ایران را پشت سر گذاشته و قدم در جاده‌ای گذاشته بودیم که مقصدش بین‌الحرمین است. زائرانی که لحظاتی قبل در کرمانشاه با آن‌ها هم‌سفر شده بودیم، حالا کنارمان بودند؛ بعضی به نجف می‌رفتند، برخی مستقیم به کربلا.

هرچند مسیر زمینی طولانی و گاهی خسته‌کننده است، اما شور و شوق رسیدن به حرم امام حسین (ع) خستگی را از دل‌ها می‌برد. این سفر نه فقط یک جابه‌جایی جغرافیایی، بلکه سفری روحانی و معنوی است که از لحظه حرکت آغاز می‌شود و تا رسیدن به حرم، دل را بارها و بارها به تپش وامی‌دارد.